اثر حفاظتی دسموپرسین استات بر اختلال به خاطرآوری حافظه فضایی ناشی از اختلال استرس پس از سانحه (ptsd) در موش های صحرایی

زمینه و هدف : اختلال استرس پس از سانحه (post-traumatic stress disorder: ptsd) موجب اختلال در یادگیری و حافظه می گردد. دسموپرسین استات (یکی از مشتقات وازوپرسین) موجب بهبود نقایص شناختی ناشی از شوک الکتریکی می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر حفاظتی دسموپرسین استات بر اختلال به خاطرآوری حافظه فضایی ناشی از اختلال استرس پس از سانحه (ptsd) در موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه تجربی از 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-220 گرم استفاده شد. تمام حیوانات به مدت 5 روز در ماز آبی موریس تحت آموزش حافظه فضایی قرار گرفتند و 24 ساعت پس از آموزش به طور تصادفی به سه گروه 7تایی شم+حامل، ptsd به علاوه دسموپرسین استات، ptsd به علاوه نرمال سالین تقسیم شدند و در یک آزمون 60 ثانیه ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. استرس در موش ها به وسیله غوطه وری در آب به مدت 40 ثانیه در قفس پلی کربناتی انجام شد. در روز ششم ده دقیقه قبل از ptsd دسموپرسین استات (10میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و هم حجم آن نرمال سالین به صورت داخل صفاقی تزریق شد و ده دقیقه پس از ptsd تست ارزیابی حافظه فضایی (probe) انجام شد. در گروه شم+حامل بدون ایجاد ptsd، 20 دقیقه قبل از اجرای تست ارزیابی حافظه فضایی، نرمال سالین تزریق شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss-16 و آزمون های one-way anova و tukey تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : حیوانات گروه ptsd به علاوه دسموپرسین استات در مقایسه با گروه ptsd به علاوه نرمال سالین در زمان کمتری (4.24 ثانیه) به محل سکو رسیدند (p<0.05) و میانگین فاصله شنا از مرکز سکوی ماز (33.87 cm) نسبت به گروه نرمال سالین ptsd شده کمتر بود (p<0.05) و مدت زمان بیشتری (21.65%) را در ناحیه هدف گذراندند (p<0.05). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که دسموپرسین استات باعث جلوگیری از تخریب حافظه فضایی ناشی از ptsd در موش های صحرایی می گردد.